Stoppen met strijken als daad van zelfzorg – met Nina Mouton

Er zijn zo van die zinnen die blijven hangen.
"Ik kan niet strijken. Ik héb gewoon geen strijkplank meer."
Dat zei psycholoog en zelfzorgexpert Nina Mouton in onze aflevering van De Strijkrevolutie.
En weet je wat? Dat raakte me.

Niet omdat ze geen kreukjes heeft – maar omdat ze een grens getrokken heeft.
Een duidelijke. Zonder schuldgevoel. Zonder uitleg.
Gewoon: “ik wil dit niet meer. En dat mag.”

In de aflevering praten Lore en ik met Nina over veel meer dan strijken.
We hebben het over patronen die ons ongemerkt sturen. Over de stemmen in ons hoofd die zeggen dat iets ‘hoort’. Over de kunst van grenzen stellen – mild, assertief en verbindend.

“Niet strijken is een grens tegenover mezelf,” zegt Nina. “Het zorgt ervoor dat er tijd vrijkomt voor wat er echt toe doet.”

Wat als je grens begint bij het huishouden?

Voor Nina begon het met de strijk. Voor anderen is het misschien dat verjaardagsfeestje waar je je telkens weer verplicht toe voelt. Of die collega waar je altijd voor inspringt terwijl je hoofd al overloopt.
Wat het ook is – een grens stel je niet om af te wijzen, maar om je energie te beschermen.

Grenzen stellen, zegt Nina, is geen “nee” tegen de ander.
Het is een “ja” tegen jezelf.

En dat is wat mij zo raakte in het gesprek.
Want hoe vaak laten we onze agenda, onze keuzes, onze rust bepalen door wat we dénken dat anderen van ons verwachten?
"Wat gaan ze denken als ik met een gekreukelde blouse op het podium sta?"
Spoiler: meestal denkt niemand iets. Of beter nog – ze bewonderen je omdat jij daar staat. Mét of zonder plooien.

Mild zijn begint bij jezelf

Nina deelt in de aflevering haar visie op zelfzorg in lagen: van oppervlakkige me-time tot het diepe werk van je patronen doorbreken.
Niet evident, wel nodig.

Ze heeft daar trouwens een hele mooie cursus rond gemaakt: 60 dagen grenzen stellen met Nina. Dagelijkse video’s, reflecties en opdrachten die je begeleiden in het proces van zachter én krachtiger worden.

Ik volg de cursus momenteel zelf en ik herken het zo hard:
Als je begint met ‘nee’ zeggen tegen de wasmand die roept, komt er ruimte om ‘ja’ te zeggen tegen jezelf.
Tegen wat er écht toe doet.

Tegen een leven zonder strijkplank – maar mét richting.

---

Luister hier naar de aflevering

Wil je het gesprek horen waarin Nina dit allemaal zelf vertelt (en we het ook over schoonmoeders hebben )?