Van mist naar kracht: Jens’ pad met wandelcoaching
Van Mist naar Kracht – Jens’ Pad met Wandelcoaching
Eerst was er mist.
Jens voelde zich lange tijd afwezig in zijn eigen leven. Zijn hoofd stond nooit stil. Altijd bezig met wat er nog moest gebeuren, met wat hij had gezegd, of juist niet had gezegd. Met of hij wel goed bezig was. Met of anderen hem zagen zoals hij was? Maar vooral met het gevoel dat hij ergens op een zijspoor zat.
“Ik had het gevoel dat ik al te lang in de mist leefde. Te veel afwezig op momenten dat ik aanwezig moest zijn.”
Hij besefte: zo wil ik niet verder. En dat besef alleen al was een grote stap.
Maar wat dan?
Wat moest er gebeuren om niet langer vast te zitten in die mist? Om zijn hoofd rustiger te krijgen? Om meer te zijn, in plaats van altijd in gedachten bezig te zijn met hoe het zou moeten zijn?
Dat was het begin van zijn traject in wandelcoaching.
Wandelcoaching: bewegen naar verandering
Toen Jens instapte, ging hij er meteen vol voor. Hij had boeken gelezen, reflecteerde, schreef zijn gedachten neer. Maar zoals hij zelf zegt:
“Het echte werk gebeurt tussen de sessies door.”
Wandelcoaching is geen traditionele gespreksvorm waarbij je tegenover elkaar zit en analyseert wat er allemaal misloopt. Het is letterlijk in beweging komen. Letterlijk stappen zetten, zowel fysiek als mentaal.
Bij Jens gebeurde er veel in die maanden.
Tijdens de eerste sessies werd duidelijk dat hij niet alleen worstelde met een hoofd dat overuren maakte, maar ook met zelfvertrouwen. Met het gevoel niet ‘goed genoeg’ te zijn. Hij schreef prachtige teksten, legde intense momenten vast met zijn fotografie, maar noemde zichzelf geen schrijver, geen fotograaf.
“Ik ben geen schrijver. Ik ben geen fotograaf.” zei hij in het begin.
En toch raakt wat hij schrijft. En toch raken de foto’s die hij maakt.
Op een bepaald moment in het traject zei ik tegen hem: "Wanneer ben je een schrijver? Wanneer ben je een fotograaf? Moet je daar een diploma voor hebben? Of is het gewoon het feit dat je het doet, dat je erdoor geraakt wordt en dat anderen erdoor geraakt worden?"
Daar lag een belangrijke sleutel: erkennen dat je goed bezig bent, zonder dat iemand anders je dat stempeltje hoeft te geven.
Iedereen is het waard
om aan zichzelf te werken
Grote keuzes, kleine stappen
Tijdens het traject maakte Jens keuzes. Niet overhaast, maar wel doordacht.
Zijn eerste grote keuze? Stoppen met alcohol.
Niet omdat hij vond dat hij een probleem had, maar omdat hij merkte wat alcohol met hem deed. "Ik kwam er niet vrolijk van, in tegendeel. Ik zakte erdoor nog dieper in mezelf, in mijn hoofd."
Zonder plan, zonder afbouwschema stopte hij van de ene dag op de andere. "Gewoon beslist en gedaan. En kijk, na twee jaar mis ik het niet."
De tweede grote keuze? Stoppen met roken.
Maar dat was een ander verhaal. Dat ging niet in één keer. Daar waren meerdere pogingen voor nodig. Maar deze keer lukte het. Zelfs toen hij op een festival een terugval had van drie dagen, maakte hij daarna weer de keuze om een niet-roker te zijn.
“Vroeger zou ik dat als falen hebben gezien. Nu zie ik het als: ik ben een niet-roker. En ik ga verder.”
Uit de comfortzone: de zee in
Een van de meest bijzondere sessies in het traject was de koude duik in zee. Jens haat kou. Maar hij wilde toch gaan voor deze intense beleving.
We warmden op, liepen over het strand, ademden diep in en gingen het water in.
Dat moment waarop de koude golven tegen je borst botsen en alles in je lichaam roept: Weg hier! Dit is te koud! Dit is niet oké! Dat moment waarop je instinct zegt: Stop, ga terug naar de veilige warmte!
Maar Jens bleef.
Hij keek naar mij. Ademhaling onder controle. Zijn lichaam wist wat het moest doen.
En dan, na die eerste minuten van schok en weerstand, gebeurde er iets. Het besef: Ik kan dit. Ik blijf. Ik heb dit onder controle.
Toen hij uit het water kwam, zei hij: "Yes. Ik heb dit hier gewoon gedaan."
Wat die ervaring hem leerde? Dat je gedachten altijd zullen zeggen dat iets te moeilijk is. Dat je lichaam zich zal verzetten. Maar dat je erdoor kan. Dat je kan blijven, ademen, doorzetten. En dat de euforie achteraf een bevestiging is dat je sterker bent dan je zelf denkt.
Groei, kwetsbaarheid en dankbaarheid
Wat wandelcoaching Jens gebracht heeft?
Meer rust. Meer vertrouwen. "Ik ben niet perfect, maar ik ben beter dan ik was. En daar ben ik trots op." En dat is uiteindelijk waar het om draait. Stap voor stap. Niet naar perfectie, maar naar beter.
"Iedereen is het waard om aan zichzelf te werken."
En misschien is dat ook de boodschap die jij vandaag nodig hebt.